De oplossing tegen vrouwenhaat is niet mannenhaat of minachting voor mannen.

De oplossing is eerherstel, bewustwording en grenzen.

Het grote onrecht dat vrouwen eeuwenlang is aangedaan lijkt steeds dieper door te dringen in het bewustzijn van het vrouwencollectief. Ook op vaderlandse bodem. Ik doel hierbij in het bijzonder op de gruwelijke heksenvervolgingen die in Nederland hebben plaatsgevonden.

Onder leiding van Susan Smit en de stichting Nationaal Heksenmonument ligt er een krachtig initiatief om dit eerherstel te bewerkstelligen.

Onlangs zag ik in het kader van genoemd eerherstel de beelden langskomen die kunstenares Ludmilla van der Spoel maakte voor de expositie de Heksen van de Ruiten Aa in Museum Klooster ter Apel. Inclusief een rij namen van de veroordeelden. De pijn raakte me weer diep, diep in de ziel. Woorden schieten daar te kort. 

Opstellingstechnisch heb ik in dit kader het een en ander ervaren. Opvallend genoeg leek het proces zich in drie stappen te ontvouwen.

Ik herinner me de eerste periode waarbij ik minachting voelde voor mannen vanuit het onrecht dat mij en andere vrouwen aangedaan was. Het liefst wilde ik hen ophangen (innerlijk natuurlijk, nooit in de werkelijkheid) als vergelding wanneer ik geen spijt bespeurde voor begane terreur.

Oog om oog, tand om tand. Zo voelde het destijds. 

Een aantal jaren daarna onderzocht ik mijn spijsverteringsproblemen in een opstelling. Ter plekke bleek dat ik innerlijk aan het verdwijnen was uit loyaliteit naar de vrouwen voor mij die verdwijnen moesten. 

Ik begreep op een diepere laag dan de cognitie dat het aanmatigend is om me hetzelfde lot aan te meten als deze vrouwen. Hoe vreemd dit ook moge klinken, ik zweer dat mijn spijsvertering er diezelfde dag nog van opknapte, los van de vrijheid ik daarna ervoer.

Een collega en kennis van mij met last van haar keel stond rond die tijd in een opstelling van eenzelfde aard. Haar bevrijdende interventiezin was: ‘Liever sterf ik, dat dat ik mij de mond laat snoeren’.

Zo diep kunnen wij vrouwen aangesloten zijn op het vrouwencollectief. Vaak onbewust, zoals bij mij en mijn collega.

Het is nodig dat het onrecht nu naar boven mag komen, zodat het onder ogen kan komen en geheeld kan worden. Het is nodig om de namen te noemen van de vaak op gruwelijke wijze onschuldig ter dood gebrachte en gemartelde veroordeelden. Ze waren onschuldig. Het onrecht was groot.

Echter, met het doordringen van dit plaatsgevonden onrecht, is mijn ervaring dat er steeds meer vrouwen zijn die minachting koesteren voor mannen en het mannelijke.

Dit is niet de oplossing. Vergelding is uiteindelijk nooit de oplossing als je het mij vraagt. Man zijn an sich is natuurlijk geen misdaad. Mannen en hun kwaliteiten zijn belangrijk en nodig in deze wereld.

Dit laatste kwam ik tegen in de laatste opstelling die voorbij kwam rondom dit thema, een jaar of drie geleden. Als representant van het vrouwelijke boog ik diep voor het mannelijke, waarna de mannen diep konden buigen, ja zelfs helemaal op de knieën gingen voor het vrouwelijke. Wat een fantastische ervaring. Zowel het mannelijke als het vrouwelijke werd geëerd vanuit de andere sekse.

Willen we samen leven, dan is de enige oplossing naar binnen te gaan om onze eigen pijn te verwerken en niet de haat te worden die ons is aangedaan. Dat geldt voor ons allemaal.

#nationaalheksenmonument #heksenmonument #vrouwencollectief #systemisch #voorouders #vrouw #mannenhaat