Van je familie moet je het hebben.

Ik noem overigens maar wat. In principe kan van alles een goede reden zijn  voor een opstelling, zolang het maar geen pure nieuwsgierigheid is. Dus hoe het nu eigenlijk zat met die ruzies tussen tante Lenie en opa is geen legitieme vraag voor een opstelling. Los van dat het je zaken niet zijn ordeningstechnisch, maar daar over later meer. Het enige vereiste om een familieopstelling te doen is dat je ergens tegen aanloopt in je leven.

Een familieopstelling is een praktische werkvorm die voortkomt uit het systemisch werk. Via deze methode kunnen belastende patronen binnen een familiesysteem zichtbaar worden, waardoor het ook mogelijk kan worden je hiervan vrij te maken.

Echter een familieopstelling is nooit een ‘quick fix’. Het is geen bezwering waarna de getergde persoon accuut verlost is van al zijn in het leven opgedane leed. Het is veel meer een bewustzijnsimpuls.

Het doet vaak pijn, maar het gaat weer stromen diep van binnen. Inzichten vallen op hun plek. Een soort aha-erlebnis voor de ziel, zou je kunnen stellen. Er ontstaat vaak enorme vrijheid en ruimte van binnen. Niet zelden kun je dit fysiek ook goed merken.En soms is het ook niet mogelijk overigens, simpelweg omdat de pijn nog te groot is of de client hier niet voor kiest.

Wat mij betreft is het misschien wel het grootste goed van een opstelling dat het de mogelijkheid biedt om volwassen(er) te worden. En dat is heel wat, in een maatschappij waarvan dat van de meerderheid alleen van de buitenkant gezegd kan worden.

Let goed op bij wie je een familieopstelling doet. De innerlijke houding van de begeleider is bepalend voor wat zich kan laten zien.Een opstelling kan logischerwijs alleen zo ver gaan waar de begeleider kan gaan. Heeft hij of zij bijvoorbeeld vanuit eigen pijn nog een enorm oordeel over de moeder, dan is het een mijl op zeven om daar eens even je moederthema te gaan uitwerken.

Anderzijds betekent dit ook niet dat de begeleider al zijn thema’s uitgewerkt dient te hebben. De grote Godin weet dat ik dat in elk geval niet heb. Het vraagt alleen dat de opsteller zo veel mogelijk bewust is van eigen thema’s en zodoende ook kan stoppen wanneer de eigen pijn een neutrale begeleiding in de weg gaat staan.

Ben op je hoede bij opstellers die menen hun werk goed te kunnen doen vanuit louter intuïtie. Ooit kwam ik iemand tijdens een cursus tegen die mij doodleuk vertelde dat ze ‘intuïtief zo goed’ was, dat zij geen opleiding nodig had om een opstelling te begeleiden. Bij dit soort mensen zou ik je aanraden zo snel mogelijk weg te rennen.

Kennis van onderliggende theorie is wel degelijk een vereiste. Voor je het weet sta je jezelf belachelijk te maken in een soort hoogdravend toneelspel onder de vlag van ‘spirituele ontwikkeling’. Dat dient niemand, zeker jezelf niet.

Fijne dag lieve mensen!