Het zou gaan om een vergaande transitie die bijna ieder moment doorbreken kan – als je sommigen zou moeten geloven. Hier en daar worden er zelfs semi concrete data aan verbonden.

Genoemde transitie zou leiden tot een bewuste(re) samenleving waarbij wij weer de natuur volgen en geen slaven meer zijn van een ego gedomineerde samenleving die goede vrienden is met het patriarchaat.

De diepe wens hiertoe deel ik tot in mijn vezels.
Ik hoop en denk zelfs ook dat het bewustzijn van de mensheid uiteindelijk zal toenemen.
Maar wanneer dat is, weet ik niet. En bovendien kan ik er naast zitten, ik weet niets.

Om een bewuste samenleving tot stand te brengen zal een meerderheid van de mensen een relatief niveau van volwassenheid moeten hebben bereikt.

De wereld staat op dit moment in brand, dat kan iedereen wel zien.
Een halve blik op de huidige conflicten in de wereld kan een rechtschapen mens een hele avond laten huilen van onmacht. Op dit moment lijkt het er wat mij betreft op dat we regressie naderen. De feiten zijn meedogenloos. Wanneer de waanzin binnen een regime of regering uitdooft, valt niet te voorspellen.

Een mens rest niks anders dan de blik weer naar binnen te richten.
De weg is altijd naar binnen. Wat er buiten ook gebeurt.

Ik ben niet vaak zacht geweest denk ik. Dus ik kan het niet blijven, maar ik zal het moeten terugvinden. Temidden van onrecht mijn slachtofferidentificatie laten varen is het beste dat mij systemisch kon gebeuren afgelopen jaar.

Dat is overigens iets heel anders dan vergeven, zoals ik ook beschrijf in mijn boek. Vergeving is systemisch simpelweg onmogelijk.

Het onder ogen komen van je eigen slachtoffer – en daderschap, je eigen oorlog, dat is wat heling kan brengen in deze wereld.
Zo veel van ons is onrecht aangedaan waar niks tegen te doen viel.

Dus ik zoek mijn toevlucht in de pen, reik de hand uit naar gelijkgestemden, eet chocola en nu ik zo naar buiten kijk, zie ik dat het hoog tijd is dat ik zelf mijn tuin eens onder handen neem.